Op mijn zestiende werd ik voor het eerst tante. Ik woonde uiteraard nog thuis en mijn neefje was regelmatig bij ons, apetrots was ik op hem. Ik weet nog hoe het voelde als zo'n klein mensje zijn vertrouwen aan je gaf, een heel bijzonder gevoel.
Een aantal jaren daarna volgde er nog 2 nichtjes en 3 neefjes. Je kon mij niet gelukkiger maken dan dat we met de hele familie bij elkaar waren, het liefst bij mooi weer in de tuin zodat ik allerlei spelletjes met de kinderen kon doen. Dat ik ooit zelf moeder zou worden, en naar ik dacht ook een hele leuke, was voor mij een vanzelfsprekendheid.
In 2010 raakte ik zelf, een beetje onverwacht, zwanger. Twee jaar eerder stopte ik al met de pil dus uiteraard kon het anytime gebeuren, maar het was niet dat mijn toenmalige liefde en ik het heel erg aan het timen waren en eerlijk gezegd dacht ik, doordat ik al zo'n twee jaar geen voorbehoedsmiddel gebruikte, dat het wellicht niet zo makkelijk bij mij zou gaan. Grote blijdschap wisselde zich af met een onzeker gevoel: waren we hier wel klaar voor?
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik mij eenzaam en bij tijd en wijle een beetje gefrustreerd. Als net dertiger in het snelle leven van Amsterdam waar ik niet gewend was om meer dan 1 avond thuis te zijn vond ik het moeilijk rustiger aan te doen, niet met mijn vriendinnen wijn te drinken en minder te werken (destijds had ik Beter&Leuk nog geen jaar). Omdat ik mij, naar mijn zin, te vaak somber voelde, heb ik hulp gezocht bij een professional. Op haar aanraden schrapte ik suiker uit mijn voedingspatroon en ging ik allerlei supplementen bij slikken. Dat hielp om mij iets evenwichtiger te voelen.
Na een pittige bevalling (ik had een acute zwangerschapsvergiftiging) en mocht ik 5 dagen in het ziekenhuis blijven. Ik vond het heerlijk, voor het eerst van mijn leven hoefde ik niets van mezelf, ik kon ook niks. De eerste nacht lag ik alleen, zonder Fitz, omdat ik op kracht moest komen en ook van de dagen erna kan ik mij niet herinneren dat hij veel bij mij heeft gelegen.
Van de eerste weken weet ik alleen nog hoe onzeker ik was, totaal niet in contact met mezelf. De borstvoeding kwam niet op gang en mijn hormonen gierden alle kanten op. Ik voelde me vooral heel schuldig vanwege het gebrek aan oer-moeder-gevoelens.
De jaren daarna bleef het schuldgevoel. Waarom vond ik de zorg voor een kind zo overweldigend? Waarom ging het niet vanzelf? Hoezo sliepen we geen enkele nacht door? Ik probeerde een stap terug te doen en nam afscheid van Beter&Leuk. Ik nam meer tijd voor Fitz, 1 van de eerste hoogtepunten was dat hij en ik samen naar het zwembad gingen en mijn telefoon in de tas bleef. Fitz kreeg 2 uur oprechte aandacht van zijn moeder. Wat een heerlijk gevoel om maar met 1 ding tegelijk bezig te zijn :). Wat een rust en wat een plezier. De maanden/ jaren daarna waren heftig, maar vooral ook leerzaam. Ik kon en wilde niet meer ontsnappen en ik was vastberaden om een verandering in mijn leven aan te brengen. Ik dook volop in de zelfontdekking. Ging alleen op reis, bezocht coaches, verslond spirituele boeken en voltooide twee studies waarin ik veel leerde over de menselijke psyche.
De passage uit een boek wat mij heel veel steun heeft gegeven is de volgende:
Er bestaan twee soorten moeders: aardse moeders en creatieve regenboogmoeders. Aardse moeders verzorgen en voeden hun kinderen en varen daar wel bij. In onze maatschappij worden deze vrouwen als 'goede moeders' gezien.
Creatieve regenboogmoeders inspireren hun kinderen zonder dat ze altijd op tijd klaarstaan met het eten.
Ik weet zeker dat ik een creatieve regenboogmoeder ben. Ik houd van voetballen met Fitz, kom graag naar school om hem en de andere kinderen voor te lezen of te schminken. Ik houd van knuffelen en spelletjes doen, masseer graag z'n voetjes voor het slapengaan. Maar ik heb ook veel tijd voor mezelf nodig en vind het lastig om iedere dag op hetzelfde tijdstip het eten klaar te hebben staan.
Schuldgevoelens zijn er nog maar heel af en toe, evenals de wat als vragen. Wat als hij direct na zijn geboorte de hele nacht naast me had gelegen, wat als ik eerder hulp had gezocht,wat als ik in de eerste jaren minder hard had gewerkt?
Terugkijkend naar de afgelopen jaren had ik mijn jongere zelf 2 adviezen willen geven:
Doordat ik in de loop der jaren dichter bij mezelf ben gaan staan, mezelf heb leren kennen voel ik mij nu vrij zeker als moeder. Een heel fijn gevoel, zeker nu ik over 3 maanden voor de tweede keer leven op aarde mag zetten (wat ik wel heel spannend vind). En ook dan zal ik uitgedaagd worden om bij mezelf te blijven, tijd te nemen voor de verandering binnen het gezin.
[mailmunch-form id="630411"]
Een aantal jaren daarna volgde er nog 2 nichtjes en 3 neefjes. Je kon mij niet gelukkiger maken dan dat we met de hele familie bij elkaar waren, het liefst bij mooi weer in de tuin zodat ik allerlei spelletjes met de kinderen kon doen. Dat ik ooit zelf moeder zou worden, en naar ik dacht ook een hele leuke, was voor mij een vanzelfsprekendheid.
In 2010 raakte ik zelf, een beetje onverwacht, zwanger. Twee jaar eerder stopte ik al met de pil dus uiteraard kon het anytime gebeuren, maar het was niet dat mijn toenmalige liefde en ik het heel erg aan het timen waren en eerlijk gezegd dacht ik, doordat ik al zo'n twee jaar geen voorbehoedsmiddel gebruikte, dat het wellicht niet zo makkelijk bij mij zou gaan. Grote blijdschap wisselde zich af met een onzeker gevoel: waren we hier wel klaar voor?
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik mij eenzaam en bij tijd en wijle een beetje gefrustreerd. Als net dertiger in het snelle leven van Amsterdam waar ik niet gewend was om meer dan 1 avond thuis te zijn vond ik het moeilijk rustiger aan te doen, niet met mijn vriendinnen wijn te drinken en minder te werken (destijds had ik Beter&Leuk nog geen jaar). Omdat ik mij, naar mijn zin, te vaak somber voelde, heb ik hulp gezocht bij een professional. Op haar aanraden schrapte ik suiker uit mijn voedingspatroon en ging ik allerlei supplementen bij slikken. Dat hielp om mij iets evenwichtiger te voelen.
Na een pittige bevalling (ik had een acute zwangerschapsvergiftiging) en mocht ik 5 dagen in het ziekenhuis blijven. Ik vond het heerlijk, voor het eerst van mijn leven hoefde ik niets van mezelf, ik kon ook niks. De eerste nacht lag ik alleen, zonder Fitz, omdat ik op kracht moest komen en ook van de dagen erna kan ik mij niet herinneren dat hij veel bij mij heeft gelegen.
Van de eerste weken weet ik alleen nog hoe onzeker ik was, totaal niet in contact met mezelf. De borstvoeding kwam niet op gang en mijn hormonen gierden alle kanten op. Ik voelde me vooral heel schuldig vanwege het gebrek aan oer-moeder-gevoelens.
De jaren daarna bleef het schuldgevoel. Waarom vond ik de zorg voor een kind zo overweldigend? Waarom ging het niet vanzelf? Hoezo sliepen we geen enkele nacht door? Ik probeerde een stap terug te doen en nam afscheid van Beter&Leuk. Ik nam meer tijd voor Fitz, 1 van de eerste hoogtepunten was dat hij en ik samen naar het zwembad gingen en mijn telefoon in de tas bleef. Fitz kreeg 2 uur oprechte aandacht van zijn moeder. Wat een heerlijk gevoel om maar met 1 ding tegelijk bezig te zijn :). Wat een rust en wat een plezier. De maanden/ jaren daarna waren heftig, maar vooral ook leerzaam. Ik kon en wilde niet meer ontsnappen en ik was vastberaden om een verandering in mijn leven aan te brengen. Ik dook volop in de zelfontdekking. Ging alleen op reis, bezocht coaches, verslond spirituele boeken en voltooide twee studies waarin ik veel leerde over de menselijke psyche.
De passage uit een boek wat mij heel veel steun heeft gegeven is de volgende:
Er bestaan twee soorten moeders: aardse moeders en creatieve regenboogmoeders. Aardse moeders verzorgen en voeden hun kinderen en varen daar wel bij. In onze maatschappij worden deze vrouwen als 'goede moeders' gezien.
Creatieve regenboogmoeders inspireren hun kinderen zonder dat ze altijd op tijd klaarstaan met het eten.
Ik weet zeker dat ik een creatieve regenboogmoeder ben. Ik houd van voetballen met Fitz, kom graag naar school om hem en de andere kinderen voor te lezen of te schminken. Ik houd van knuffelen en spelletjes doen, masseer graag z'n voetjes voor het slapengaan. Maar ik heb ook veel tijd voor mezelf nodig en vind het lastig om iedere dag op hetzelfde tijdstip het eten klaar te hebben staan.
Schuldgevoelens zijn er nog maar heel af en toe, evenals de wat als vragen. Wat als hij direct na zijn geboorte de hele nacht naast me had gelegen, wat als ik eerder hulp had gezocht,wat als ik in de eerste jaren minder hard had gewerkt?
Terugkijkend naar de afgelopen jaren had ik mijn jongere zelf 2 adviezen willen geven:
- Neem de tijd om de verandering in je leven die met het moederschap gepaard gaat je eigen te maken.
- Neem de tijd om je kind te leren kennen. Net als ieder andere relatie die ontstaat is het af tasten en af tunen op elkaar.
Doordat ik in de loop der jaren dichter bij mezelf ben gaan staan, mezelf heb leren kennen voel ik mij nu vrij zeker als moeder. Een heel fijn gevoel, zeker nu ik over 3 maanden voor de tweede keer leven op aarde mag zetten (wat ik wel heel spannend vind). En ook dan zal ik uitgedaagd worden om bij mezelf te blijven, tijd te nemen voor de verandering binnen het gezin.
[mailmunch-form id="630411"]
